Lata wojny 1939-1944 i następne 1945-1947 to jeden z najttraficzniejszych okresów w dziejach narodu polskiego i ukraińskiego raz ich współżycia na terenach południowo-wschodnich II Rzeczypospolitej. Wówczas to doszło na ziemkiach etnicznie ukraińskich, zamieszkanych przez ludność narodowościowo mieszaną, do konfrontacji, zderzenia się czterech groźnych nacjonalizmów - niemieckiego i wieloruskiego oraz ukraińskiego i polskiego. Skutki tego zderzenia odczuły dwa powaśnione od dawna narody, polski i ukraiński [...]. Wszystkie te wydarzenia, walki, przymusowe przesiedlenia inaczej były oceniane przez Polaków i przez Ukraiców. Sprawa ta do dziś nie przestała być bolesna. Historyk czy publicysta zajmujący sie tymi problemami narażony jest na zarzut stronniczości propolskiej bądź proukraińskiej. Wzajemne obrzucanie się oskarżeniami prowadzi jednak do nikąd. Celem badań, bez których nie można się obejść, jest poznawanie wydarzeń i zrozumienie ich ówczesnych uwarunkowań. Dopiero to pozwoli zasypywać dzielące oba narody przepaście i krzywdy wyrządzone sobie wzajemnie wybaćzyć, jesli nie można ich zapomnieć. Obie strony walczyły przecież także o zachowanie ojcowizn, co łączy się zawsze z emocjonalnym stosunkiem do spraw. Trzeba też widzieć w tym procesie rolę sił trzecich. Czy jest możliwe maksymalnie obiektywne przedstawienie prawdy historycznej? Tak, jeśli zostaną udostępnione dalsze dokumenty. Nie wiemy jednak, co zostało udokumentowane, a co nie, ktore dokumenty przetrwały do naszych czasów, a które zniszczono. Tyle możemy powiedzieć dziś.